สวัสดีครับผมเป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาทำงานอยู่ใน กรุงเทพ ตั้งแต่อายุ 15 ปัจจุบันผมอายุ 35 ทำงานมาโดยตลอด ไม่ค่อยได้กลับบ้านซักเท่าไร ถามว่าคิดถึงไหม คิดถึงครับแต่ด้วยเรื่องงานที่ต้องทำอยู่ตลอดเวลาทำให้ผมขยับตัวไปไหนไม่ได้เลย ผมเป็นคนชอบทำงาน ผมเป็นคนขยันและชอบความก้าวหน้ามากๆ เพราะฉะนั้นผมเลยไม่มีแฟน ผมโสดครับ เคยมีแฟนแต่ก็เลิกกันไป เพราะผมไม่เคยมีเวลาให้เขาเลย แต่ก็จะโทษใครไม่ได้หรอก นอกจากตัวเอง ตอนนี้ผมเริ่มจะอิ่มตัวจากการทำงานที่กรุงเทพแล้ว และอยากจะไปเริ่มต้นใหม่ที่บ้าน และความฝันผมก็เป็นจริงจนได้

     ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ เศรษฐกิจของประเทศไทยนั้นแย่ลง และโรงงานที่ผมทำได้คัดพนักงานออกเป็นจำนวนมาก และหนึ่งในนั้นก็คือผมครับ ไม่รู้ว่าผมโชคดีหรือร้ายกันแน่ ในตอนนั้นผมไม่รู้จะก้าวไปข้างหน้าต่อ หรือถอยหลังกลับมาเกิดของผม และในคืนนั้นแม่ผมก็เป็นคนโทรมาหาผมตอนเที่ยงคืน แม่คุยกับผมนานอยู่พอสมควรครับ และจับใจความหลักๆได้เลยคือ อยากให้กลับบ้านก่อน แล้วค่อยคิดว่าจะเริ่มต้นที่ไหนดี นั่นแหละครับคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมได้กลับบ้าน บ้านเกิดของผมอยู่จังหวัดน่านครับ อยู่ทางภาคเหนือของประเทศไทย น่านเป็นจังหวัดที่น่าอยู่มาก อากาศหนาวตลอดทั้งปี และมีหมอกมากมายตามภูเขา ผมได้กลับบ้านในวันรุ่งขึ้นโดยที่ไม่คิดว่าจะไปเริ่มต้นที่ไหน แค่ขอกลับมามาตั้งหลักก่อน และสิ่งที่ผมเจอคือ พ่อ แม่ และพี่ๆน้องๆผมยืนรอรับผมที่สถานีรถไฟ ครับ

     มันเป็นภาพที่ผมจดจำไปจนตลอดชีวิตเลย มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่ามาก ตอนที่ผมทำงานอยู่ที่กรุงเทพ ไม่มีใครเห็นผมสำคัญเลยแม้แต่น้อย หลักจากนั้นผมอยู่บ้านประมาณ 2 เดือนผมรู้สึกว่าอยู่ที่นี่ไม่เห็นจะต้องใช้เงินเลยแม้แต่บาทเดียว อยู่แบบพอมีพอกิน ไม่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปแย่งกันใช้ถนนครับ ไม่ต้องรีบกิน ไม่ต้องรีบเข้างาน ที่นี่อยู่แบบสบายๆ สมองที่เคยคิดแต่เรื่องงาน มันเริ่มค่อยๆหายไปจากหัวของผม ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมเต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าที่เขียวขจี อากาศสดชื่นมากครับ ตื่นเช้ามาได้ยินเสียงนกที่คอยปลุก ได้ยินเสียงไก่ที่ขันในตอนเช้า มันคือความสุขที่เราไม่สามารถซื้อจากที่ไหนได้เลย บอกตรงๆครับ “ผมคิดถึงบ้านช้าไป” ผมน่าจะกลับมาอยู่บ้านตั้งนานแล้วได้อยู่ใกล้พ่อใกล้แม่ของเรา เพียงแค่นี้ชีวิตของเราก็มีความสุขมากแล้วและอยู่แบบไม่ใช้เงินซักบาทเลยก็ได้ จงสำนึกรักบ้านเกิดของท่านเถอะครับ