ปัญหาเกี่ยวกับอุทกภัยที่มีความรุนแรงเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆนั้น ทำให้ผู้ที่ได้ผลกระทบต้องอพยพแหล่งทำมาหากิน หรือย้ายถิ่นฐานที่ตั้งไปอยู่ที่อื่น เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นแทบจะทุกวัน น้ำป่าไหลหลากที่ความเร็วสูงถึง 120 กิโลเมตรต่อชั่วโมงได้พัดทุกสิ่งทุกอย่างหายไปโดยพริบตา อากาศที่แปรปรวน ฝนตกบ้างไม่ตกบ้าง ฤดูฝนฝนก็ไม่ตกต้องตามฤดูการมีแค่ความร้อนเท่านั้น ไม่ต้องโลกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ต้องโทษตัวเราเองเท่านั้นที่เป็นคนทำลายธรรมชาติกันก่อน สมัยก่อนมีแต่ป่าไม้ที่เขียวขจี น้ำตกเย็นสบายมองไปรอบๆตัวมีแต่ต้นไม้และความสดชื่น ซึ่งผิดกับสมัยนี้มากทุกวันนี้มองไปรอบๆตัวแทบจะเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมจัตุรัส มองไปมีแต่ตึกราบ้านช่องที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ตอนเด็กๆเวลาเราเดินจะรู้สึกและสัมผัสความเย็นของดินที่ติดเท้าเราขึ้นมา มันเป็นสะเหมือนธาตุๆหนึ่งที่ให้ร่างกายของเรานั้นสดชื่นโดยที่ไม่ต้องทำอะไร คำว่า “ดิน” เด็กที่โตมาในยุคนี้คงเข้าใจความหมายของมันดีว่าดินคืออะไร แต่หากจะเดินเหยียบดินเหมือนสมัยก่อนคงจะไม่มีทาง ใจกลางเมือง หรือถนนคนเดินต่างๆล้วนเป็น ปูนซีเมนต์ ทั้งหมด เด็กที่โตมาไม่เคยได้สัมผัสกับดินที่แท้จริงล้วนแต่สัมผัสกับกระเบื้อง ปูน หรือไม้อัด เพราะฉะนั้นจึงเข้าใจของคำว่าดิน แต่ไม่ได้สัมผัสดินโดยตรง เพราะฉะนั้นหากไม่มีป่าไม้เหมือนสมัยก่อนแล้วธรรมชาติจะกลับมาหาเราได้อย่างไร สร้างป่ามีให้กลับมามีชีวิตอีกครั้งจากสองมือของพวกเรา และทุกๆคนย่อมมีส่วนร่วมในกิจกรรมนี้เช่นกัน ไม่จำเป็นต้องปลูกป่าเยอะๆ เพียงแค่เริ่มจาก การปลูกต้นไม้ในตัวบ้าน ท่านก่อน ท่านก็จะเป็นจุดเริ่มต้นให้แก่คนรุ่นหลัง ได้เข้าใจของคำว่าธรรมชาติมากขึ้น